Maandag in week 18 door het jaar
Lezing uit het boek Numeri 11,4b-15.
In die dagen begonnen de Israëlieten opnieuw te klagen.
‘Hadden we maar vlees te eten!’ zeiden ze.
‘We verlangen terug naar de vis die we in Egypte volop te eten hadden,
naar de komkommers en watermeloenen, de prei, uien en knoflook.
We drogen uit, we zien nooit iets anders dan dat manna.
Het manna leek op korianderzaad, en zag er uit als geurige hars.
Ze verzamelden het overal in de omtrek, maalden het met een handmolen
of stampten het fijn in een vijzel, kookten het in een pot en maakten er koeken van.
Die smaakten alsof ze in olie gebakken waren.
Wanneer het kamp ’s nachts door de dauw bedekt werd, daalde ook het manna erop neer.
Mozes hoorde hoe alle families bij de ingang van hun tent zaten te klagen.
Toen de Heer in hevige woede ontstak, maakte Mozes zich kwaad.
Hij vroeg de Heer: ‘Waarom doet u uw dienaar dit aan? Bent u mij zo weinig genegen,
dat u mij de last van heel dit volk te dragen geeft?
Ben ik soms zwanger geweest van dit volk, heb ik het ter wereld gebracht?
En dan wilt u mij gebieden om het in mijn armen te dragen,
zoals een voedster een zuigeling draagt, en het zo naar het land te brengen
dat u zijn voorouders onder ede beloofd hebt?
Ze komen bij mij klagen dat ze vlees willen.
Maar waar haal ik voor dit hele volk vlees vandaan?
Ik alleen kan de last van dit hele volk niet dragen, dat is te zwaar voor mij.
Als u mij dit werkelijk wilt aandoen, dood me dan liever meteen.
Dan blijft verdere ellende mij tenminste bespaard.’
Psalmen 81(80),12-13.14-15.16-17.
Maar mijn volk luisterde niet,
Israël wilde niet van mij weten.
Toen liet ik hen begaan,
koppig volgden zij hun eigen inzicht.
Ach, wilde mijn volk maar horen,
wilde Israël mijn wegen maar volgen.
Spoedig zou ik zijn vijanden vernederen,
zou mijn hand zich keren tegen zijn belagers.
Wie de Heer haten, zouden kruipen voor zijn volk,
dat zou voor altijd hun lot zijn.
dan zou Ik mijn volk met tarwebloem voeden,
met honing verzadigen uit de rots.
Uit het heilig Evangelie van onze Heer Jezus Christus volgens Matteüs 14,13-21.
Op dit bericht voer Jezus vandaar in een boot weg naar een eenzame plaats om alleen te zijn. Maar het gerucht hiervan drong tot het volk door en het ging Hem te voet uit hun steden achterna.
Toen hij bij zijn landing dan ook een grote menigte zag, kreeg Hij diep medelijden met hen en Hij genas hun zieken.
Tegen het vallen van de avond kwamen zijn leerlingen naar Hem toe en zeiden: 'Deze plek is eenzaam en het is al laat op de dag. Stuur dus het volk weg om in de dorpen eten te gaan kopen.'
'Het is niet nodig dat zij weggaan,' zei Jezus hun, 'geeft gij hun maar te eten.'
Doch zij antwoordden: 'Wij hebben hier niet meer dan vijf broden en twee vissen.'
Waarop Jezus sprak: 'Brengt die dan hier.'
En hij gaf opdracht dat het volk zich zou neerzetten op het gras. Hij nam de vijf broden en de twee vissen, sloeg de ogen ten hemel, en nadat Hij de zegen had uitgesproken, brak Hij de broden die Hij aan zijn leerlingen gaf en de leerlingen gaven ze weer aan het volk.
Allen aten tot ze verzadigd waren en aan overgebleven brokken haalde men nog twaalf volle korven op.
Het waren ongeveer vijfduizend mensen die hadden gegeten, vrouwen en kinderen niet meegerekend.
Lezing uit het boek Numeri 11,4b-15.
In die dagen begonnen de Israëlieten opnieuw te klagen.
‘Hadden we maar vlees te eten!’ zeiden ze.
‘We verlangen terug naar de vis die we in Egypte volop te eten hadden,
naar de komkommers en watermeloenen, de prei, uien en knoflook.
We drogen uit, we zien nooit iets anders dan dat manna.
Het manna leek op korianderzaad, en zag er uit als geurige hars.
Ze verzamelden het overal in de omtrek, maalden het met een handmolen
of stampten het fijn in een vijzel, kookten het in een pot en maakten er koeken van.
Die smaakten alsof ze in olie gebakken waren.
Wanneer het kamp ’s nachts door de dauw bedekt werd, daalde ook het manna erop neer.
Mozes hoorde hoe alle families bij de ingang van hun tent zaten te klagen.
Toen de Heer in hevige woede ontstak, maakte Mozes zich kwaad.
Hij vroeg de Heer: ‘Waarom doet u uw dienaar dit aan? Bent u mij zo weinig genegen,
dat u mij de last van heel dit volk te dragen geeft?
Ben ik soms zwanger geweest van dit volk, heb ik het ter wereld gebracht?
En dan wilt u mij gebieden om het in mijn armen te dragen,
zoals een voedster een zuigeling draagt, en het zo naar het land te brengen
dat u zijn voorouders onder ede beloofd hebt?
Ze komen bij mij klagen dat ze vlees willen.
Maar waar haal ik voor dit hele volk vlees vandaan?
Ik alleen kan de last van dit hele volk niet dragen, dat is te zwaar voor mij.
Als u mij dit werkelijk wilt aandoen, dood me dan liever meteen.
Dan blijft verdere ellende mij tenminste bespaard.’
Psalmen 81(80),12-13.14-15.16-17.
Maar mijn volk luisterde niet,
Israël wilde niet van mij weten.
Toen liet ik hen begaan,
koppig volgden zij hun eigen inzicht.
Ach, wilde mijn volk maar horen,
wilde Israël mijn wegen maar volgen.
Spoedig zou ik zijn vijanden vernederen,
zou mijn hand zich keren tegen zijn belagers.
Wie de Heer haten, zouden kruipen voor zijn volk,
dat zou voor altijd hun lot zijn.
dan zou Ik mijn volk met tarwebloem voeden,
met honing verzadigen uit de rots.
Uit het heilig Evangelie van onze Heer Jezus Christus volgens Matteüs 14,13-21.
Op dit bericht voer Jezus vandaar in een boot weg naar een eenzame plaats om alleen te zijn. Maar het gerucht hiervan drong tot het volk door en het ging Hem te voet uit hun steden achterna.
Toen hij bij zijn landing dan ook een grote menigte zag, kreeg Hij diep medelijden met hen en Hij genas hun zieken.
Tegen het vallen van de avond kwamen zijn leerlingen naar Hem toe en zeiden: 'Deze plek is eenzaam en het is al laat op de dag. Stuur dus het volk weg om in de dorpen eten te gaan kopen.'
'Het is niet nodig dat zij weggaan,' zei Jezus hun, 'geeft gij hun maar te eten.'
Doch zij antwoordden: 'Wij hebben hier niet meer dan vijf broden en twee vissen.'
Waarop Jezus sprak: 'Brengt die dan hier.'
En hij gaf opdracht dat het volk zich zou neerzetten op het gras. Hij nam de vijf broden en de twee vissen, sloeg de ogen ten hemel, en nadat Hij de zegen had uitgesproken, brak Hij de broden die Hij aan zijn leerlingen gaf en de leerlingen gaven ze weer aan het volk.
Allen aten tot ze verzadigd waren en aan overgebleven brokken haalde men nog twaalf volle korven op.
Het waren ongeveer vijfduizend mensen die hadden gegeten, vrouwen en kinderen niet meegerekend.